Yalnızlık makamı çalıyor kalbim. Kendi çalıp, kendi dinliyor. Duymuyor kimse onun sesini. Kırıldıkça daha da kısıldı sesi. Yakında ebediyen susacak diye çok korkuyorum. O susunca kafamdaki ses de susar mı acaba? Sürekli benimle konuşan ve hatta bas bas bağıran, mutsuzluğumu, yalnızlığımı görüp beynimde çınlatan. O sustuğunda neler olacak? Kukla mı olacağım acaba.? Düşüncesi olmayan, ipleri başkasının elinde olan. İstediği gibi oynatılan, sıkıldığında bir köşeye fırlatılan.
Kim olacağım ben?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder